Mijn naam is Roland W. Lüthi, geboren in 1955 te Bern, Zwitserland. Meer dan dertig jaren heb ik in het Noorden van Nederland gewoond en gewerkt. Ik had een eigen automatiseringsbedrijf en heb samen met mijn toenmalige vrouw Marian 2 kinderen, een zoon Lennart en een dochter Majke. Inmiddels heb ik een kleindochter Elin en is een kleinzoon onderweg. Ik woon nu alweer 5 jaren in Duitsland, in Kiel om precies te zijn, samen met Birgitta. In 2002 werd bij mij op de alvleesklier een tumor ontdekt, hieraan ben ik toen geopereerd. Tot en met 2008 ben ik regelmatig gecontroleerd, alles leek toen ok... In 2011, tijdens een min of meer routine handeling in het ziekenhuis in Kiel, zijn er toch wel degelijk uitzaaiingen gevonden, metastasen op de lever, op één van de ribben, etc. Opereren bleek niet mogelijk, daarvoor waren ze te groot. Na veel onderzoek en onduidelijkheid bleek het uiteindelijk een NET graad 2 te zijn. 2012 was het jaar van de chemo, een intense ervaring, saai, dat zeker, het eeuwige wachten. Het ligt in de natuur van deze ziekte dat het voor ieder een zware last is. Maar soms lukt het om het even te vergeten, en dat is mooi! Ergens wacht iedereen min of meer hun hele leven op deze ziekte. Ieder is er bang voor, maar, als je de ziekte eenmaal hebt word deze grijpbaar en is het niet meer die bedreiging die het eens was. Nu kun je je richten op de 'oorlog' tegen die cellen. Natuurlijk heeft kanker op mij een grote indruk gemaakt, maar nog meer was ik onder de indruk van wat het met mijn medemensen deed die deze ziekte hadden. Ieder gaat er op zijn eigen manier mee om, natuurlijk beïnvloed door lichamelijke ongemakken, pijn, de fase van de ziekte, etc. Toch herken je de ware karaktereigenschappen van de mensen als ze in 'nood' zijn. Mijn impressie heb ik geprobeerd op foto's vast te leggen, niet alleen de zichtbare strijd tijdens een chemokuur bijvoorbeeld, maar meer nog wat het met je doet, in je hoofd, de onzichtbare strijd. Bijvoorbeeld, hoe ga je terug naar je werk daags na de diagnose kanker is vastgesteld? Of, hoe zie je het leven, wetende dat je deze ziekte hebt, en alles om je heen gaat gewoon zijn gangetje? Alles is dan anders....niets is veranderd; een vreemde waarneming. Kanker is zwaar, het doet zoveel met je, het is een monster, maar kanker geeft ons ook een lesje in bescheidenheid! |
Mein Name ist Roland W. Lüthi, geboren 1955 in Bern, Schweiz. Mehr als dreißig Jahre lebte und arbeitete ich im Norden der Niederlande. Ich hatte einen eigenen IT-Betrieb und habe zusammen mit meiner damaligen Frau Marian 2 Kinder, meinen Sohn Lennart, und meine Tochter Majke. Inzwischen habe ich auch eine Enkelin Elin und ein Enkelsohn ist unterwegs. 5 Jahre lebe ich jetzt schon in Deutschland, in Kiel um genau zu sein – zusammen mit Birgitta. Im Jahr 2002 entdeckte man einen Tumor an meiner Bauchspeicheldrüse den man operieren konnte. Bis 2008 wurde alles regelmäßig überprüft, alles schien dann auch ok... 2012 ist das Jahr der Chemo, ein intensives Erlebnis, langweilig sicher, das ewige Warten. Es liegt in der Natur dieser Krankheit, dass es eine schwere Belastung für alle ist. Aber manchmal schafft man es auch alles zu vergessen, und das ist schön! Irgendwie wartet jeder mehr oder weniger sein ganzes Leben auf diese Krankheit. Jeder hat Angst davor, aber wenn die Krankheit einmal da ist, wird diese greifbar und ist nicht mehr diese Drohung die es einmal war. Jetzt kann man seinen Fokus auf den "Krieg" gegen diese Zellen beginnen. Natürlich macht Krebs auf mich einen großen Eindruck, aber ich war noch mehr beeindruckt was es mit meinen ebenfalls erkrankten Mitmenschen machte. Jeder verarbeitet es auf seine Weise, natürlich beeinflusst von der Art der körperlichen Beschwerden, Schmerzen, Dauer der Krankheit, usw. Man erkennt die wahren Eigenschaften der Menschen wenn sie in 'Not' sind. Meine Eindrücke habe ich versucht auf Bildern fest zu halten. Nicht so sehr den sichtbaren Kampf während einer Chemo-Behandlung, sondern viel mehr, was es im Kopf mit einem tut. Der unsichtbare Kampf. Zum Beispiel wie geht man wieder zurück zur Arbeit Tage nachdem die Diagnose Krebs gestellt ist. Oder wie sieht man das Leben, wenn man weiß dass man diese Krankheit hat, und alles um einen herum einfach cool ist? Alles ist anders für mich ... obwohl nichts in der Welt sich geändert hat; eine seltsame Vorstellung. Krebs ist schwer, es tut so viel mit Einem, es ist ein Monster, aber Krebs gibt uns auch eine Lektion in Bescheidenheit! |
© Gebruik van de foto’s of kopiëren zonder voorafgaande toestemming van Roland Lüthi is niet toegestaan. |
Klik op de foto's om ze in groter formaat te bekijken